Meir «parterapi» i staten, takk!

Problema knytt til fragmentering og «tette skott mellom siloane» i det norske samfunnet er godt kjent. At ein snakkar meir saman burde hyllast heller enn å latterleggjerast. 

Denne veka kunne ein lese i VG at Klima- og miljødepartementet og Landbruks- og matdepartementet møtest med jamne mellomrom for «å lære seg å samarbeide bedre». Internt i departementa skal prosessen ha fått det folkelege kallenamnet «parterapi». 

Eg leste denne saka med stor interesse, då tematikken er svært viktig, og rører ved eit område der den norske statsforvaltninga og det norske samfunnet har store utfordringar. Kvifor «snakkar» ein ikkje godt nok saman, og kva kan gjerast for å bøte på dette? Tematikken er godt kjent, og den er belyst i ei lang rekkje samanhengar. Offentlege rapportar og utgreiingar har slege det fast, regjeringar har peika på behovet for å gjera noko med dette, men likevel verkar det å vera vanskeleg å få gjort noko med problematikken. Nyleg kom Riksrevisjonen sin knusande kritikk av det norske forsvaret, der det med anna kom fram at «systema ikkje snakka saman» og at det med anna vart peika på eit behov for å «avklare ansvaret mellom etatane i forsvarssektoren». 

Det uroar meg også at det i Noreg synast å vera tradisjon for å latterleggjera eit kvart forsøk på å gjera noko med dette problemet. Oppslag om «parterapi i staten» er sjølvsagt noko ein i kommentarfelt lett kan harselere med om ein ynskjer. På same måte som at det for nokre år sidan, i beste sendetid på NRK, vart gjort nærmast til ei paradegrein å latterleggjere det prisverdige forsøket med ein samordningsminister i regjeringa Stoltenberg. «Hvor er Schjøtt-Pedersen?» var spørsmålet vi fekk servert kvar fredag i Nytt på nytt. 

At ein ikkje lukkast med å gjera noko med desse problemstillingane er ei stor utfordring, som går ut over både effektiviteten og kvaliteten på avgjerslene. Når vi i tillegg veit at verda og Noreg i tida som kjem vil stå ovanfor stadig større og meir komplekse utfordringar, anten det er klima, migrasjon, beredskap, energi eller demografi, vil behovet for å lukkast med dette berre auke. 

Med dette som bakteppe bør denne tematikken stå høgt på blokka til den til ei kvar tid sitjande regjering i Norge. Det vil vera viktig å få på plass strukturar som sikrar at ein framover i større grad kan snakke saman på tvers av siloane i norsk forvaltning. Ei regjering utgått av partiet som har lange tradisjonar for at «nokon har snakka saman» og bøndene sitt parti bør jo kunne ha gode føresetnadar for dette?